Auto review – Opel Mokka-e
Straffere koffie
Nu Opels compacte cross-over het elektrische tijdperk binnenrijdt, heeft hij ook recht op een veel explicietere designtaal. De technische basis leent hij van neefje Peugeot 2008.
Eigen richting
Grijze muizen verkopen niet. Daarom kregen de ontwerpers uit Rüsselsheim de opdracht om op zoek te gaan naar de kern van het Opel-DNA. Het resultaat is een breed maar erg rank zwart gelakt vleugelvormig paneel dat de geraffineerde koplampen omvat en ‘Opel Vizor’ werd gedoopt.
Wat opvalt, is dat de wielen vrij ver uit elkaar staan, zowel in langs- als in dwarsrichting. De wielbasis is licht gegroeid ten opzichte van zijn voorganger, terwijl het koetswerk in de lengte zo’n 12 cm kromp. In zijaanzicht trekt Opel duidelijk de coupékaart, met een aflopende daklijn en de gordellijn die in de achterportieren naar omhoog zwiept. Aan hoofdruimte is op de achterbank geen gebrek, maar het zicht opzij wordt gemaskeerd door het dakpaneel dat als een schelp op het interieur ligt.
Knappe cocon
Voorin kijk je uit op een vrij sober dashboard dat om minder aandacht schreeuwt dan de i-Cockpit van Peugeot. Er zijn twee digitale schermen: het bestuurdersdisplay, waarop ook de navigatie-instructies in het breed kunnen worden weergegeven, en het centrale aanraakscherm voor het infotainment, dat licht naar de bestuurder is gekanteld.
De materialen ogen verzorgd, zonder daarom premium te zijn, en de stoelen getuigen van een mooi design. Van het AGR-label (een Duits keurmerk voor rugergonomie) is helaas geen spoor (meer). Bye-bye verstelbaar en kantelbaar zitkussen. Erger nog: het is ook bye-bye lendensteun. Hij is nergens op de standaard- of op de optielijst te bespeuren.
Zelfzeker
De Mokka-e laat zich niet snel van de wijs brengen. Hij is heel stil en voelt solide aan, wat voor een stuk te danken is aan de zware batterij in zijn onderbuik. Oneffenheden verteert hij onverstoord en hij blijft mooi vlak als je een bocht wat gezwinder aansnijdt, daarbij ook geholpen door zijn lage zwaartepunt.
Elektrische auto’s hebben vaak een vaag stuur, maar dat bleek niet zo te zijn bij deze Opel. Ook de remmen voelen natuurlijk aan en de overgang tussen regeneratief remmen (op de elektromotor) en frictieremmen (met de remblokjes) is nauwelijks merkbaar. Wel is het jammer dat de Brake-stand verborgen zit onder een minuscuul toetsje op de middenconsole. Peddels aan het stuurwiel zijn veel praktischer.
Vertrouwd elektrisch gedeelte
De 100 kW (136 pk) sterke elektromotor wordt gevoed door 50 kWh aan batterijcellen. Opel voorziet drie rijstanden: Sport, Normal en Eco, waarbij je per stap 20 kW aan vermogen verliest om energie te sparen en je rijbereik te maximaliseren. Volgens de WLTP-cyclus moet je 324 kilometer ver geraken. Reken in de praktijk op 250.
Opel had het goede idee om de boordlader standaard een capaciteit van 11 kW mee te geven, zodat je de accu in vijf uurtjes kunt opladen. Snelladen met gelijkstroom kan hij aan 100 kW. Tot slot levert het relatief scherpe prijskaartje van de Mokka-e een prima verhouding prijs-prestaties-rijbereik op.
De nieuwe Mokka smaakt veel straffer en tegelijk geraffineerder dan zijn voorganger. De ‘e’-versie kan overtuigende troeven op tafel leggen. De esthetiek gaat wel enigszins ten koste van het ‘kijkcomfort’ achterin.
1930 Zaventem
1930 Zaventem